طراحان شیوه های تدریس دهه ۱۹۷۰

زمانی که انقلاب چامسکیایی در زبان شناسی ؛ زبان شناسان و معلمان زبان را به سمت ژرف ساخت زبان سوق داد و زمانی که روان شناسان به تدریج به ماهیت بین شخصی و اصولا عاطفی تمامی یادگیری ها پی بردند؛ عصر روش تدریس شنیداری - گفتاری با تاکیدش بر اشکال و صورت های ساختی و تمرین طوطی وار الگوهایی که به طور علمی تولید می شوند شروع به افول نمود.

دهه ۱۹۷۰ یک دهه آشفته اما بسیار سودمند بود که در خلال آن تحقیقات در مورد زبان دوم نه تنها موقعیت اصلیخود را یافت بلکه باعث ایجاد روش های ابتکاری در آموزش زبان شد.

به همان صورت که اهمیت فوق العاده عوامل عاطفی و شناختی در یادگیری زبان دوم مشخص می شد؛ شیوه های خاصی در آموزش زبان پدیدار می شدند.

هدف این تلاش ها روشن ساختن و برجسته نمودن عوامل روان شناسی در موقعیت یادگیرندگان زبان بود. در همان زمان از این روش ها به عنوان روش های ابداعی و انقلابی یاد می شد به ویژه هنگامی که روش شناسی شنیداری - گفتاری و دستوری - ترجمه ای مقایسه می شد.

ادعاهایی که موسسین و طرفداران این شیوه ها داشتند اغلب به منظور جذب معلمان به جلسات و سمینارهای پایان هفته و به سمت کتب ؛ کاست ها ؛ و نوارهای ویدیویی جدید و البته در جهت رساندن یادگیرندگان به بالاترین حد توانایی مبالغه و اغراق می شد.

این ادعاها که اغلب مبالغه شده و بیش از حد تعمیم داده می شوند دیوید نونان را بر آن داشت تا از روش های آن روز به عنوان طراح شیوه های تدریس یاد کند.

وعده های موفقیت ؛ موفقیت آمیز و مناسب برای همه علیرغم ادعاهای بسیار محکمی که علیه این شیوه ها صورت گرفت و با این حال (الف) این شیوه ها بخش مهمی از تاریخ آموزش زبان ما بودند و (ب) این شیوه ها بینش هایی را به ما عرضه داشتند که هنوز کارهای آموزشی از پرتو آنها بهره مند است.

منبع
Principles of language learning and teaching by H.Douglas Brown
مترجم
دکتر منصور فهیم