ترجمه بخش کوچکی از کار آقای دیهیمی

سرمشق گیری از نمونه های ترجمه ی مترجمان صاحب نام و صاحب صلاحیت، یکی از شاه کلیدهای موفقیت و کسب خبرگی برای مترجمان تازه کار است. از این رو مقابله ترجمه های خوب با متن اصلی جزیی تفکیک ناپذیر از سیر پختگی و مهارت افزایی مترجمان نو آموز به شمار می رود.

برای شروع و مقابله ی بخش کوچکی از کار آقای دیهیمی، یک پاراگراف از مقاله ی " جان پلامناتز " تحت عنوان " لیبرالیسم " انتخاب شده است. ترجمه این مقاله بلند در نشریه ناقد به چاپ رسیده است.

Political theory in the West has had a "bias" towards democracy from the time that the modern state arose and long before it became democratic. It has held that the legitimacy of government derives from the consent of the governed, and has spoken of this consent as if it consisted, not in mere acquiescence or acceptance of custom, but in a specific act, a social contract. No doubt, it began by relegating this contract to a mythical past; and yet contract implies deliberate agreement. This is already clear in Locke's political philosophy; when he says that every man must consent for himself, since the consent of his ancestors cannot bind him. Locke, of course, was no democrat, and qualified his initial assertions so as to draw no democratic conclusions from them. But he spoke of rights that all men have, merely because they are men, and he argued that governments are obliged to protect these rights, and that subjects have the right to resist or remove governments when they fail in this duty. His argument has democratic implications, though neither he nor his contemporaries drew them.

فلسفه ی سیاسی در غرب از زمانی که دولت مدرن سر برآورد و مدت ها پیش از آن که این دولت دومکراتیک شود، نوعی " سوگیری " به سمت دوموکراسی داشت. اعتقاد بر این بوده است مشروعیت حکومت از رضایت حکومت شوندگان نشآت می گیرد، و از این رضایت طوری سخن گفته شده است که گویی این رضایت نه صرفاً در اطاعت یا پذیرش آداب و سنن، بلکه در یک عمل خاص، یعنی در قرارداد اجتماعی، نهفته است. بی تردید، این نظر با ربط دادن این قرارداد به گذشته ای اسطوره ای آغاز شد، و با این حال، قرارداد ایفا کننده ی توافق دلبخواهی است. این مطلب در فلسفه ی سیاسی جان لاک کاملاً مشهود است، آنجا که می گوید: هر شخصی باید شخصاً رضایت بدهد، زیرا رضایت اجداد او نمی تواند او را مقید سازد. البته لاک دموکرات نبود، و تصریحات اولیه ی خود را چنان مقید و مشروط می کرد که نتوان از آنها نتیجه ای دموکراتیک گرفت. اما او از حقوقی سخن می گفت که انسانها به صرف انسان بودن دارند، و می گفت حکومت ها مکلفند از این حقوق حفاظت کنند و اتباع حق دارند زمانی که حکومت از عهده ی این وظیفه اش بر نیامد در برابرش مقاومت کنند یا سرنگونش کنند. استدلال و گفته های او نتایج دموکراتیک دارد، هرچند نه خود او این نتایج را گرفت و نه هیچ یک از معاصرانش.


منبع
languagering.com